Jedna z najbardziej wartościowych roślin leczniczych rośnie na ugorach, miedzach, nieużytkach, w rowach, polanach.

Dziurawiec zwyczajny opis i występowanie

Dziurawiec jest rośliną wieloletnią, dorasta do 1 metra wysokości. Liście mają charakterystyczne punkciki, które do złudzenia przypominają dziurki. Stąd wywodzą się nazwy: polska i łacińska (perforatum). Są to zbiorniki olejków eterycznych.
Dziurawiec zakwita zawsze, bez względu na aurę, około 24 czerwca, czyli w św. Jana. Dlatego jest nazywany świętojańskim zielem. Owocem jest wieloramienna podłużna torebka, zawierająca liczne, drobne, ciemnobrunatne lub czarne nasiona.
Dziurawiec rośnie w całej Europie, Azji, Ameryce Północnej.

Surowiec
Surowcem zielarskim jest ziele dziurawca (Hyperici herba).

Związki czynne dziurawca
Ziele dziurawca zawiera związki antonoidowe, glikozydy flawonoidowe o działaniu moczopędnym oraz wzmacniającym naczynia włosowate. Garbniki katechinowe mają właściwości witaminy P oraz olejek eteryczny o właściwościach rozkurczowych i przeciwbakteryjnych, hiperyzynę - bakteriobójczy związek.

Działanie i zastosowanie dziurawca
Dziurawiec jest wszechstronną rośliną leczniczą, stosowaną od tysiącleci. Jest lekiem uniwersalnym.
Działa:
- ściągająco na błonę śluzową przewodu pokarmowego
- przeciwzapalnie, uszczelniająco na błonę śluzową przewodu pokarmowego
- żółciopędnie, żółciotwórczo
- przeciwskurczowo na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego
- uspokajająco, uśmierza ból; stosuje się w leczeniu niepokojów i napięć nerwowych, także przy depresjach.
- przeciwgorączkowo
- przeciwbólowo
Dziurawiec usuwa z organizmu uboczne produkty przemiany materii i zapobiega tworzeniu się kamieni moczowych. Przyspiesza gojenie ran.

Przetwory
Napar dziurawcowy: 2 łyżki ziela zalać w termosie trochę ponad 500 ml wrzącej wody. Przykryć i odstawić na 1 godzinę. Pić 200 ml trzy razy dziennie.
Napar ma także działanie jak podano wyżej, gdy pisano o działaniu
Po jedzeniu warto go stosować jako środek rozkurczowy, a na 60 minut przed posiłkiem - jako pobudzający wydzielanie soków trawiennych. Ten sam napar można stosować zewnętrznie na oparzenia, uszkodzenia naskórka, świąd skóry, wybroczyny.

Inne przepisy można znaleźć w książce "Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie", Aleksander Ożarowski, Wacław Jaroniewski , Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1987

Literatura:
"Prawie wszystko o ziołach", Mateusz E. Senderski, Podkowa Leśna 2004

"Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie", Aleksander Ożarowski, Wacław Jaroniewski , Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1987